Deel 3

Ik wist niet meer wat ik moest doen.
Als ik hier bleef kon ik misschien aan de elfen vragen of ze de tuin wouden opfleuren maar als ik hier niet uitgeraakte dan zat ik hier misschien voor eeuwig vast.
Ik moest allensinds een levend wezen vinden dat me zou kunnen helpen.

Ik liep weer verder toen ik ineens tussen twee bomen door een witte verschijning zag.
Ik keek wat beter en zag dat het een wit paard was. Als ik die volgde zou ik zeker aan de uitgang komen. In een brede cirkel liep ik rond het paard heen om hem wat beter te bekijken.
Ik schrok me rot toen ik zag dat het paard daar niet alleen stond. Ervoor stond een raar wezen. Het had de bek , de ogen , de vleugels en de staart van een arend maar het lichaam van een leeuw. Ik kost wel uren naar ze blijven kijken tot ik achter mij iets hoorde.
Ik wist niet wat ik zag toen ik een trol zag die snel achter een boom sprong. Ik slaakte een gil.
En voor ik het wist had het paard en de leeuwarend me opgemerkt. Hoe geraakte ik hieruit ?
Nu zag ik dat van alle kanten trollen voorzichtig op me afkwamen.
Moest ik nu bang zijn of niet ? Die zin spookte al de hele tijd door mijn hoofd.
Mijn hart bonkte zoals dat het nog nooit gedaan had. Ik voelde me flauw worden.
Ik prevelde dat het mijn fantasie wel moest zijn toen ik door mijn benen zakte...

Ik werd met een schok wakker. ik herinnerde me nog precies alles en ik wist dat ik hier beter vertrok. Ik stond meteen op maar botste met mijn hoofd tegen een rotte houten balk die het dak van het huisje waar ik lag omhoog hield. Wacht eens even , ik ben helemaal niet flauwgevallen in een huisje.
Iemand of iets moet me hier gebracht hebben. Er zaten helemaal geen ramen in het huisje. Het was gemaakt van klei en er woonde hier duidelijk al iemand. Er stond een ketel op het vuur en het leek erop dat een wezen het hier zo gezellig mogelijk had willen maken.
Er hingen fotokaders aan de muur en de zetels waren met zachte dekens overtrokken.
Opeens hoorde ik de versleten deur traag maar zeker opengaan...

To Be Continued

Deel 2

Toen ik weer wakker werd wist ik niet meer waar ik was.
Ik voelde de zon op mijn gezicht en herinnerde mij dat ik in een schuur in slaap was gevallen.
Maar nu lag ik helemaal niet meer in een schuur.
De anders zo harde en met stro bedekte vloer was verandert in een laag sterrenmos en overal rond mij bloeiden de mooiste bloemen. Ik lag in een bos , een woud , een park...ik wist niet waar ik was maar het was allensinds niet in de schuur. Ik dacht dat ik mezelf voor de gek hield en liep een paar keer tegen een boom. Ik droomde niet , maar hoe kon zoiets gebeurd zijn ?

Ik moest weten wat er met me gebeurd was in mijn slaap dus ik ging op verkenning uit.
Dit was geen gewoon bos met een paadje en pijltjes die je naar de uitgang leiden.
Dit was een doodgewoon woud. Waar was ik en hoe geraakte ik hieruit ?
Ik liep , en liep , en liep...steeds sneller en sneller. Ik geraakte in paniek.
Tot ik voelde dat ik niet alleen was. Dit was al zoveel gebeurd.
Ik draaide me om , maar deze keer was ik heel wat banger. Ik keek over mijn schouder.
Er ontstond een glimlach op mijn gezicht. Misschien was het hier toch niet zo erg.
Zoals al zoveel gebeurd was in de tuin zag ik nog enkele lichtjes op de grond vallen en het was duidelijk een elfje die hier was gepasseert. Ik hoopte op een teken.
Een teken dat er nog meer van hen waren. Ik voelde me weer warm vanbinnen.
Misschien was er toch nog hoop voor moeder en de tuin.
Als ik hier ooit uitgeraak...

To Be Continued

Deel 1

Het had die nacht hard gewaaid.
Ik lag bang af te wachten in mijn bed.
De wind raaste langs mijn ramen en ik voelde de bomen wiegen.
In de tuin stonden enkele bomen. Hoge populieren sierden de lucht.
In alle mogelijke hoekjes groeiden rozen en als je door het raam keek zag je de bramen aan de struiken hangen.
Gisteren nog had moeder hard gewerkt om het overtollige onkruid tussen de rozen uit de plukken.

Ik had nooit gedacht dat de tuin van gisteren er nu zo zou bijliggen.
De populieren stonden gelukkig nog stevig in de grond maar de bramen waren verwoest.
Moeder werd gek toen ze de rozen zag. Ze zaten schots en scheef in de grond alsof ze zich hadden overgegeven en zich hadden laten heen en weer stoten door de wind.
De tuin lag er bedroefd en verwaarloosd bij.

Maar het enige waar ik mij zorgen om baarde waren de elfen.
Al een jaar zag ik als ik mij omdraaide soms een plotse beweging van een geschrokken elf.
Eerst dacht ik dat mijn fantasie op hol was geslagen maar ik begon het pas echt te geloven toen een kleintje zo geschrokken was van mijn voor hen inmens grote gedaante en verstijfd was van de schrik zodat ze met open mondje bleef staan. Ze had lang krullend blond haar en een blauw jurkje. Het leek met opzet gescheurd want de lappen waaiden zacht en rustig over haar lijfje zoals dat hoorde bij elfjes.

Ik was meteen betoverd door deze wezens maar ik voelde dat er nu iets mis was.
Dat gevoel van gezelschap rond mij als ik alleen door de tuin liep was weg.
De dagen gingen voorbij en ik voelde dat de tuin nooit meer er zo zou uitzien als vroeger.
Die stormachtige nacht had mijn leven voorgoed verandert en zelfs de rozen bleven toe.
Ik begreep ineens dat ik die elfjes moest terughalen en ik ging kost wat kost ze vinden !
Door de heg die er nog behoorlijk uitzag ving ik een glimp op van de tuin van de buren.
Daar konden de elfen onmogelijk zijn , de anders zo kale tuin was nu nog kaler geworden.
In het huis woonde een oude man. Vroeger was zijn tuin een paradijs maar toen zijn vrouw stierf had hij alle hoop opgegeven. Nu rookt hij pijpen en kijkt hij naar de weerberichten of leest oude zeemansverhalen.
In een tuin als die zouden elfen niet kunnen overleven , ze hadden nergens iets om zich te verstoppen.
Toen schoot me ineens iets te binnen. Natuurlijk waren ze weg om zich te gaan verstoppen.
Elfen kunnen niet tegen tuinen als die van ons nu ze er zo verwaarloosd uitzag.

De oude schuur op het einde van de straat stond al jaren leeg. De boerderij erachter lag vervallen.
Niet echt een plaats voor elfen die een prachtige tuin als de onze gewend zijn maar ze zouden zich er toch kunnen verschuilen.
Ik ging binnen maar ik voelde me nog steeds zo eenzaam. Misschien waren ze weg en kwamen ze straks terug. Ze zouden wel honger hebben.
Ik keerde terug naar huis om wat brood te halen , misschien was dit wel de kans om er met eentje te spreken. Ik geloofde mezelf niet maar ik bleef wachten in de schuur.
Moe van het wachten en het oncomfortabel zitten legde ik mij tussen twee oude strobalen.
Ik voelde mijn ogen toegaan maar had geen zin om ze weer open te trekken. ik viel in een diepe slaap.

To Be Continued